Τούτη η Άνοιξη, η φετινή, μοιάζει διαφορετική από τις άλλες. Με δύσκολες Πανσελήνους. Νιώθω στον αέρα τον θυμό της, τις περιδινήσεις της, το βάρος της ατμόσφαιρας, που δείχνει έναν ουρανό να πέφτει στο κεφάλι μας. Ταξιδεύω στους αιθέρες, ίσως για να έρθω πιο κοντά της, να την πλησιάσω και να της τραγουδήσω τον γιό του φεγγαριού. Μου μοιάζει να βρίσκεται σε οίστρο, να θέλει να ζευγαρώσει ή να θέλει να γίνει μητέρα. Και γι αυτό βρυχάται και το βάρος της ανάσας της, πέφτει στα κεφάλια μας. Οι αέρηδες τρελαίνονται, τα σύννεφα χορεύουν.
