Το προξενιό

Είχαν μόλις αποσώσει την κουβέντα οι δύο ηλικιωμένες γυναίκες. Συναντήθηκαν οι πρεσβύτερες του χωριού, ακουμπώντας στα μπαστούνια τους και με τα διπλά μαύρα μαντήλια γύρω απ το κεφάλι τους. Δεν θυμόταν πότε ήταν η τελευταία φορά που φόρεσαν λευκό μαντήλι στο κεφάλι. Νιόπαντρη ακόμα η μεγαλύτερη , η Γιώργαινα, κάπου στα 1860, έχασε τον κουνιάδο της και επτά χρόνια το φόρεσε για το πένθος. Μα στην πορεία πέθανε κι ο πεθερός της κι ύστερα μια αδελφή κι ύστερα οι γονείς της , η πεθερά της, δυό παιδιά της και τελευταίος ο άντρας της. Κι άλλοι πολλοί συγγενείς και το πένθος ήταν μόνιμο.

Ο ρατσισμός , η ξενοφοβία κι εγώ

Την πρώτη φορά που μου συνέβη στην Ισπανία, ήταν πριν πολλά χρόνια, όταν προσπαθούσα στα εξωτερικά ιατρεία ενός νοσοκομείου να αλλάξω ένα ραντεβού. Είχα δίκηο , είχαν άδικο. Μου έδιναν ραντεβού για μετά από έξι μήνες για κάτι που ήταν επείγον. Ημουν κανονικά ασφαλισμένη με την ευρωπαική ασφάλιση που έχουμε οι Ελληνες που ταξιδεύουν στο εξωτερικό, ήμουν ευγενική και προσπαθούσα με λογικά επιχειρήματα να αποδείξω στη γραμματέα απέναντί μου ότι έπρεπε να το κάνει...

Οφειλή

Έκλεισε την πόρτα αποχαιρετώντας τον. Δεν θα τον ξανάβλεπε, τι κι αν εκείνος θα συνέχιζε να της τηλεφωνεί, να την ψάχνει, να εφευρίσκει κάθε δικαιολογία για να την προσεγγίσει και πάλι. Οπως όλοι οι προηγούμενοι. Η πόρτα αυτή είχε ανοίξει και είχε κλείσει για πολλούς ανάλογα με τις εποχές. Τις Άνοιξες, και πριν ακόμα προλάβει να βγεί το ζεστό φως που μεταμόρφωνε τη φύση , η πόρτα της ήταν ορθάνοιχτη για την αγάπη. Ενδύονταν τότε όλα τα καπρίτσια και τα ανοιξιάτικα στολίδια κι έβγαινε απ το καβούκι της στον κόσμο

Εκείνα τα Χριστούγεννα...

Δεν θυμόμουν , ούτε καταλάβαινα γιατί οι δύο γυναίκες επέμεναν τόσο πολύ να πιαστούμε χέρι χέρι με την αδελφή μου και να περπατάμε κοντά στο κτήριο του ελβετικού νοσοκομείου. Αλλά κυρίως κοντά στο φυτώριο και μικρό ανθοπωλείο έξω από τη μαιευτική κλινική. Εκεί εργαζόταν η μαμά μου. Οι πρασιές τύλιγαν τον περίβολο , τον μήνα Αύγουστο τα λουλούδια ήταν ολάνθιστα και κυρίως εκείνο το ειδικό κατακόκκινο γεράνι, που δεν είναι σαν τα μεσογειακά αφού ο μίσχος του δεν παγώνει τον χειμώνα από το ελβετικό κρύο.

Πρώην όμορφη

Επτά με επτάμισι το πρωί δεν είμαι και πολύ συμπαθητικός άνθρωπος. Είμαι κάτι σαν τη Σαπφώ Νοταρά όταν ζητάει το νοίκι απ τους νοικάρηδές της. Στις 7 σήμερα λοιπόν άνοιξα την αυλόπορτα σε δύο νέα παιδιά που ήρθαν με το φορτηγό για να βάλουν πετρέλαιο καθότι τα βράδια η θερμοκρασία πέφτει κάτω από το μηδέν, κάμποσους βαθμούς.

Απόρριψη

Σαν το Κατερινιώ τόσο άδικα του φώναξε , τόσο σκληρά τον μάλωσε, τον πήρανε τα δάκρυα. Παλικαράκι δεκαοχτάχρονο , να τη φυλάξει θέλησε απ' του πατρός της την οργή. Κι οικογενειακούς καυγάδες ν´ αποφύγει. Δεν της μαρτύρησε, πως ,για ένα βράδυ μοναχά, περνούσε από την πόλη της. Κι εκείνη δυσπίστησε πολύ. Θάρρησε πως ψέμματα της είπε και με άλληνε είχε μπλέξει. Ξενομερίτης εκείνος για ένα βράδυ βρέθηκε στην πόλη μα δεν την έψαξε. Σαν τόμαθε 'κείνη τον έδιωξε μακριά. Ποτέ ξανά δεν εμιλήσαν.

Επιβίωση made by Δώρα

Ηταν πάντα τόσο έντονη η αποστροφή μου στις καταναλωτικές υπερβολές, που η κρίση αυτή βοήθησε να το κάνω πλέον φιλοσοφία ζωής εδώ και πολλά χρόνια. Τα "απολύτως απαραίτητα" είναι πολύ απλά. Στο ψυγείο δεν υπάρχει τίποτα περιττό ή κλεισμένο σε βάζο ή πλαστική συσκευασία αγορασμένη στο σούπερ μάρκετ. Μόνο φρέσκα. Αφού φορές σκέφτομαι ότι δεν το χρειάζομαι. Για έξι μήνες το χρόνο που οι θερμοκρασίες είναι χαμηλές, όλα μπορούν να διατηρηθούν στη βεράντα! Ξέρω, θυμάμαι και εφαρμόζω ο,τι έκανε η γιαγιά μου για τη συντήρηση των τροφίμων. Ξέρω καλά τι σημαίνει να ζεις χωρίς ψυγείο. Υπήρχε ζωή και πριν από αυτό! Δεν αγοράζω ποτέ αναψυκτικά αφού φτιάχνω φυσικούς χυμούς, ούτε κέτσαπ ή μαγιονέζα ή άλλες έτοιμες συσκευασίες.

Το ανθρωπάκι

Αναγκάστηκε να φρενάρει απότομα στη διάβαση πεζών γιατί είδε τον αναποφάσιστο πεζό να κατεβαίνει από το πεζοδρόμιο και να ρίχνει το πρώτο βήμα. Οι δυό γυναίκες που επέβαιναν στο αυτοκίνητο ενοχλήθηκαν από το δυνατό τράνταγμα. Και τον περίμεναν να περάσει, φανερά θυμωμένες.

 Η οδηγός παρατηρούσε τον μεσήλικα άντρα. Με κάπως δειλά και αργά βήματα διέσχιζε τη διάβαση με όλη την ηρεμία του κόσμου. Οταν πέρασε, κατευθύνθηκε προς μία σειρά παρκαρισμένα αυτοκίνητα και μπήκε σε ένα από αυτά. Από μακριά φαινόταν αδύνατος, με γυαλιά και ελάχιστα μαλλιά , και μάλλον άσχημος . Ενας άνθρωπος που η οδηγός αποκάλεσε με εξαιρετική ευκολία ως "ανθρωπάκι".

Μεθεόρτια

Ώρα για ξεστόλισμα. Είναι που τα κινέζικα φωτάκια του δέντρου, έχουν χάσει πια το φως τους και μοιάζουν παράταιρα να επιμένουν να αναβοσβήνουν ξελιγωμένα. Ο,τι πληρώσεις, παίρνεις τελικά. Κουραμπιέδες και μελομακάρονα εξαφανίστηκαν κι αυτά μαζί με τους καλλικαντζαραίους που κάθε βράδυ, βρε παιδί μου, έκαναν επιδρομή και τα έκλεβαν. Στην κατσαρόλα δεν πλησίασαν. Ρήμαξαν τις πιατέλες με τα γλυκίσματα, όμως. Τώρα ο καθείς στο καβούκι του και το σπίτι οφείλει να επανέλθει στα πρότερα.

Το φιλί

Αποχαιρετισμός ισπανού μετανάστη της Γαλικίας 1957 

-Έρχεται! Έρχεται!Ηρθε!
Οι φωνές των παιδιών στην αυλή για να ειδοποιήσουν μάνα και γυναίκα πως ο ξενιτεμένος είχε φτάσει στο χωριό. Έλειπε χρόνια και το χαμόγελο της γυναίκας σβηστό, όσο εκείνος πάλευε μακριά στη Γερμανία. Τα παιδιά μεγάλωναν χωρίς τη φροντίδα του μακρινού πατέρα. Από βραδύς εκείνη τα έλουζε κι ετοίμαζε τα καλά τους για την επομένη κι ας μην ήταν Σάββατο. Η μάνα του κι εκείνη μες την αγωνία και την προσμονή για τον πρωτότοκό της. Έτρεχαν βιαστικά ως την πλατεία, η γυναίκα με το μικρότερο παιδί στην αγκαλιά.

Φώτης, ο Μπαντής

1973 

 -Παππού, πού πας; 

-Στον κάμπο μια βόλτα. Ελα ´δω. Πάρε! 

Ηταν ένα κέρμα. Μου τόδωσε με το καλό του χέρι για καραμέλες. Μαζί και το τελευταίο του χαμόγελο. Ακολούθησα τη φιγούρα του και το αργό βήμα του μέχρι που χάθηκε από τα μάτια μου. Είχα εντολή από τη γιαγιά να τον ρωτάω πάντα που πήγαινε. Κάθε πρωί, έπαιρνε το δρόμο για την καθιερωμένη βόλτα του για τον κάμπο και επέστρεφε την ώρα του φαγητού. Φορούσα κόκκινο παντελόνι και κόκκινη μπλούζα και προσπαθούσα να μη λερωθώ, παίζοντας στην αυλή της γιαγιάς. Ηταν Πάσχα.

Μπάτσοι και μπάτσοι

Μια φορά ένας φίλος μου μουσικός μου είπε ότι είχε προσληφθεί στα ΜΑΤ - αν θυμάμαι καλά- ή στην αστυνομία γενικότερα. Η εμφάνισή του ήταν κάτι χειρότερο απ αυτό που αποκαλούσαμε κάποτε " φρικιό", του είπα " με δουλεύεις", " όχι, αλήθεια σου λέω" μου απάντησε. Ελεγε αλήθεια. Είχε προσληφθεί στη μπάντα της αστυνομίας. Και μου περιέγραφε το ξύλο που έτρωγαν οι ματατζήδες κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσής τους ( κυριολεκτικά και μεταφορικά) και σε καιρούς " πολέμων των δρόμων" έβγαζαν το άχτι τους, επιστρέφοντας ο,τι είχαν παραλάβει στη ράχη τους. Η αλήθεια είναι ότι για να επιλέξεις να πας σ αυτό το σώμα λίγο ζαβό πρέπει να είσαι. Η η μάνα σου να μην σ αγάπησε ποτέ.