Ήταν κάποτε, τη δεκαετία του '70, ένας πατέρας με δύο κόρες. Εκείνος, οικονομικός μετανάστης από το '62 στη Ζυρίχη , εκείνες 7 και 9 ετών που το μυαλό τους ήταν μόνο στο παιχνίδι και στο ποδήλατό τους. Κάθε Παρασκευή που είχε ρεπό από τη δουλειά του, τις έπαιρνε από το χέρι και πήγαιναν ένα δίωρο ταξίδι με το τρένο μέχρι τη Βέρνη. ΕκεLecturaί στο κτίριο του ελληνικού προξενείου, όπου λειτουργούσε δανειστική βιβλιοθήκη, έβγαζε χαμογελώντας κάτι πλαστικές σακκούλες και τις γέμιζε με βιβλία. Φόρτωνε κατόπιν τα δυό κορίτσια με τις γεμάτες τσάντες κι όταν εκείνα διαμαρτύρονταν, απαντούσε χαμογελώντας: " Είναι βαριά, η γνώση!". Ούτε κάν τα βοηθούσε στο δρόμο να τα σηκώσουν! Το φορτίο ήταν αποκλειστικά δικό τους, υποστήριζε.
