Αη Νικόλας

1951.Έξυναν τους τοίχους με ό,τι μπορούσαν. Γυναίκες νέες αλλά και μεγαλύτερες. Είχαν επιστρατευτεί και τα παιδιά του δημοτικού σχολείου, αγόρια και κορίτσια. Έξυναν λοιπόν με μικρά ξύλα, να σβήσουν κάθε τοιχογραφία. Έπρεπε ο ασβέστης να καλύψει τους καπνισμένους τοίχους. Οταν ρωτούσαν: " Μα γιατί;" . Η απάντηση ήταν κοφτή: " Εντολή του Δεσπότη". Κι όταν διαμαρτύρονταν ότι οι " ζωγραφιές" δεν έβγαιναν με τίποτα τους απαντούσαν: " Χρησιμοποιείστε ξυραφάκια!".
Ετσι λοιπόν. Οσο κι αν αντιστάθηκαν οι αγιογραφίες ενός υπέροχου μεταβυζαντινού μνημείου, ο ασβέστης ήρθε παχύς παχύς να καλύψει κάθε μορφή αγίου που απεικονίζονταν στους τοίχους του Αη Νικόλα, στο Λιβαδερό Κοζάνης. Η πρώτη καταστροφή είχε συντελεσθεί. Η άγνοια για μια ακόμα φορά είχε επιτελέσει το έργο της...

Το ζύγι της αριστεροσύνης

Το ήθος της αριστεράς δεν αγοράζεται, δεν πωλείται σε τιμή ευκαιρίας, δεν ανταλλάσσεται με καρέκλες και γραφεία, δεν ανταγωνίζεται τα κεκτημένα περιουσιακά στοιχεία των απέναντι. Είναι εξόχως ουτοπικό γι αυτό και κινητήριο. Αν το αποκτήσεις μαζί με το πρώτο γάλα, ουδέποτε το αποχωρίζεσαι. Είναι κι αυτή η νοσταλγία των ηττημένων, των ιστορικά διωκόμενων, αυτής της συλλογικής συνείδησης, που δεν χωρά στο βασίλειο της παγκοσμιοποίησης...

Η γέννα της Σελήνης

Τούτη η Άνοιξη, η φετινή, μοιάζει διαφορετική από τις άλλες. Με δύσκολες Πανσελήνους. Νιώθω στον αέρα τον θυμό της, τις περιδινήσεις της, το βάρος της ατμόσφαιρας, που δείχνει έναν ουρανό να πέφτει στο κεφάλι μας. Ταξιδεύω στους αιθέρες, ίσως για να έρθω πιο κοντά της, να την πλησιάσω και να της τραγουδήσω τον γιό του φεγγαριού. Μου μοιάζει να βρίσκεται σε οίστρο, να θέλει να ζευγαρώσει ή να θέλει να γίνει μητέρα. Και γι αυτό βρυχάται και το βάρος της ανάσας της, πέφτει στα κεφάλια μας. Οι αέρηδες τρελαίνονται, τα σύννεφα χορεύουν.