Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2016

Το πνεύμα των Χριστουγέννων

Αυτά τα malls, ποτέ μου δεν τα ζήλεψα. Στην Αυτονομία της Μαδρίτης έχουμε καμιά τριανταριά, όρεξη νάχει κανείς να κάνει βόλτες. Αν χρειαστεί να πάω θα πρέπει να είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου. Στα πέντε λεπτά με πνίγει ο ανακυκλωμένος αέρας τους, το υπόκωφο βουητό των ανθρώπων που ετοιμάζονται να ορμήσουν στις εκατοντάδες βιτρίνες, οι πωλήτριες που είναι όλες καρμπόν, μαλλί, μάτι, χαμόγελο. Ευτυχώς οι φίλες μου ξέρουν ότι ποτέ δεν θα συναντηθούμε σε τέτοιους χώρους. Για το καλό τους.

Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2016

Ψηφιακή γενιά

Χάσμα; Ποιό χάσμα; Χάσμα είχαμε με τη μάνα μας και ορκιζόμασταν μερόνυχτα ότι ποτέ μα ποτέ δεν θα γινόμασταν όπως εκείνη. Μεγαλώνοντας όμως ανακαλύπτουμε μια χασματάρα τεράστια. Οχι με τη μάνα μας πια, διότι κάθε μέρα της μοιάζουμε όλο και περισσότερο- αδιανόητη συνθήκη αυτή κάποτε- αλλά με τα παιδιά μας.

Και ναι. Μπορεί στο θέμα των σχέσεων να υπήρξαμε μεγαλώνοντάς τα λίγο πιο απελευθερωμένοι απ ´οτι υπήρξαν οι γονείς μας, τα βοηθήσαμε με τις έννοιες της ελευθερίας, της επιλογής, του ανθρωπισμού κλπ κλπ. Γνωρίσαμε τα αγόρια ή τις κοπέλες τους, τα καλέσαμε και σπίτι - όχι με "σκοπό το γάμο" φυσικά. Κάναμε κι άλλα πολλά απελευθερωμένα, όπως ισχυριζόμασταν, με μόνο στόχο καθόλου να μη μοιάσουμε στους γονείς μας που σχετικώς μας περιόριζαν. Άλλες εποχές, τότε...

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2016

Καλά κάνουμε!

Καλά κάνουμε!
Που στολίζουμε δέντρα με πλαστικές μπάλες.
Που βάζουμε φωτάκια να αναβοσβήνουν.
Που προετοιμάζουμε το σπίτι μας για να μοιάζει γιορτινό.
Που αγαπάμε τα Χριστούγεννα για δικούς μας λόγους.
Που μισούμε τα Χριστούγεννα πάλι για δικούς μας λόγους.
Που βλέπουμε πολύ κόσμο και ειδικά την οικογένεια.
Που δεν βλέπουμε κανέναν γιατί δεν έχουμε οικογένεια ή θέλουμε μόνο να μείνουμε μόνοι μέχρι να περάσουν αυτές οι μέρες.
Που τα Χριστούγεννα μας γεμίζουν χαρά.
Που τα Χριστούγεννα μας προκαλούν μία τεράστια θλίψη.

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2016

Δώρο Χριστουγέννων

Στην Ισπανία, τις μέρες αυτές, καταβάλλεται το δώρο Χριστουγέννων σε όλους. Οι ισπανοί αμείβονται με 14 μισθούς. Δεν καταργήθηκε ποτέ με την κρίση ούτε για τον δημόσιο, ούτε για τον ιδιωτικό τομέα παρά μόνο μία χρονιά που καθυστέρησε κάποιους μήνες. Οι συντάξεις δεν υπέστησαν καμία μείωση από την αρχή της κρίσης. Υπολογίζονται κάθε χρονιά με βάση τον IPC ( Índice de Precios de Consumo)- Δείκτης Τιμών Κατανάλωσης. Στις περιπτώσεις που αυτός αυξάνεται αυξάνονται και οι συντάξεις. Η αν μένει στάσιμος μένουν στάσιμες και οι συντάξεις.

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2016

Κάλτσα και σώβρακο

Αγαπημένοι μας άνδρες. Μπορεί για τη ζαρτιέρα μας να έχω γράψει πολλά ( μέχρι και στο βιβλίο μου!) καθότι είστε γνωστοί ματάκηδες δεν έχω ασχοληθεί όμως επισταμένως με ένα θέμα που μας καίει εμάς τις γυναίκες, άσχετα αν από αγάπη δεν το ομολογούμε, δημόσια: Τις κάλτσες σας σε συνδυασμό με το σώβρακο. Επειδή όμως δεν γράφω για περιοδικό δεν ξέρω αν με αυτό το τεράστιο κοινωνικό θέμα έχει ασχοληθεί άλλη συνάδελφος. Θα σας δώσω εδώ μερικά τιπς για να βελτιώσετε τη σχέση σας μαζί μας. Αν αυτή είναι ήδη διαταραγμένη να ξέρετε οι κάλτσες σας φταίνε:

Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2016

Ομονοήστε!

Ψηφοφορία στην ελληνική Βουλή σήμερα, και οι 300 υπερψηφίζουν την έκτακτη βοήθεια στους γερούληδες και μειωμένο ΦΠΑ στα νησιά, ο Σόιμπλε παθαίνει εγκεφαλικό όταν του φέρνουν την είδηση , οπότε η Αγκέλα τον αντικαθιστά αυτόματα με έναν άχρωμο άγευστο και άοσμο γερμανό, οι παππούδες μας βγαίνουν αλαλάζοντας στους δρόμους διότι υπάρχει εθνική ομοψυχία, συμπαρασύροντας και τους νεότερους, οι θεσμοί αρχίζουν να ενοχλούνται και πριν το διαλύσουν το μαγαζί οριστικά μας αφήνουν ήσυχους σιχτιρίζοντάς μας για την ξεροκεφαλιά μας,

Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2016

Ο ζητιάνος

Οταν έστω και για μια στιγμή ένιωθε την απόρριψη, έχανε την ψυχραιμία της. Οπως εκείνο το βράδυ, που τον έβλεπε κρυμμένο πίσω από το βιβλίο του να έχει απορροφηθεί. Σαν να αγνοούσε το βλέμμα της, που ζητούσε εναγωνίως εξηγήσεις.

Ηταν αργά, μα σκέφτηκε " ας πάω μια βόλτα στο τετράγωνο μπας και ξεθολώσει το μυαλό μου". Σηκώθηκε από τον καναπέ- χωρίς εκείνος να σηκώσει τη ματιά του- και επέστρεψε από το δωμάτιο, φορώντας το πανωφόρι της. Μόνο τότε είδε τo έκπληκτo βλέμμα του καθώς δεν είχε ιδέα για το φουρτουνιασμένο της μυαλό. " Πάω μια βόλτα, δεν θα αργήσω" του έκανε. " Πάρε κλειδιά" της είπε μόνο παρακολουθώντας την να απομακρύνεται στο διάδρομο.

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2016

Ο δρόμος της ύβρεως

Ρωτάω συχνά τον κόσμο αν αντέχει να τον βρίζουν. Εγώ, δεν το αντέχω. Ούτε τις ύβρεις, ούτε τις προσβολές τις δέχομαι. Γι αυτό συνήθως δεν βρίζω αλλά ούτε και προσβάλω. Υπάρχουν άνθρωποι που υποστηρίζουν ότι "καλύτερα να είσαι γνωστός και να σε βρίζουν , παρά άγνωστος και να μην υπάρχεις." Δηλαδή μόνο μέσα από την ύβρι "υπάρχει" κάποιος; Ποτέ δεν το κατανόησα αυτό.

Γι' αλλού ξεκίνησα...

Σας ευχαριστώ για τον καθημερινό καφέ, τσάι και συμπάθεια που μου προσφέρετε. Μισή ώρα παρακολουθώντας τα δίκτυα, είναι αρκετή για να ενημερωθώ. Οχι μόνο για τις ειδήσεις αλλά κυρίως για τη διάθεσή σας. Δεν παίρνω απόσταση με το δεύτερο πληθυντικό, είμαι σε φυσική απόσταση εκ των πραγμάτων. Κάπου 3.000 χιλιομέτρων. Με ο,τι αυτό συνεπάγεται.

Οι φίλοι μου είναι πολύ κουρασμένοι καθώς χειμωνιάζει και η οποιαδήποτε ελπίδα ενταφιάζεται μαζί με το κρύο. 8 χρόνια κρίσης είναι πολλά. Και δεν γνωρίζουμε, οι μη ειδικοί, πόσα ακόμα χρειάζονται για να κάνει τον κύκλο της. Σε εμάς ειδικότερα τους πέριξ των 50 ήταν ένα γερό χτύπημα. Διότι πάντα πιστεύαμε ότι σ αυτή την ηλικία θα έχουμε καλύτερους μισθούς, καλύτερη ζωή εν γένει καθώς τίποτα δεν μας ήταν εύκολο στην πορεία μας. Νιώθω, ότι θα διαγράψουμε αυτή τη δεκαετία από τη ζωή μας, ως μη παραληφθείσα.

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2016

Για τον άνδρα



 Κοτζάμ παγκόσμια ημέρα για τον άνδρα είχαμε και δεν ενημέρωσε κανείς πια; Επιπλέον δεν ξέρω αν φταίει το ότι έχω κόρη αλλά αυτό το " ο άνδρας είναι παιδί" γιατί το λέτε συνέχεια; Ποτέ μου δεν είδα κανέναν άντρα ως παιδί. Δεν είμαστε μάνες τους κι αυτοί λωλά παιδιά μας. Αλλο πράγμα είμαστε.

Έχετε προσέξει πώς τους καταντάτε; Χρησιμοποιώ δεύτερο πληθυντικό γιατί ποτέ δεν θα άντεχα να μένω με έναν καταντημένο άντρα που θα τον είχα οδηγήσει εγώ εκεί. Διότι ρωτάς έναν παντρεμένο " τί ώρα είναι;" και σου λέει " μισό λεπτό να ρωτήσω τη γυναίκα μου!" Σας αρέσει αυτό το πράγμα αγαπημένες μου; Εμένα καθόλου.

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2016

Οι μοιραίοι και οι μοιραίες

Ώρα πάλι να διαλύσουμε κάτι αστικούς μύθους που μας έκαναν συμπούρμπουλο το κεφάλι. Σε βρίσκει η άλλη και σου λέει " είμαι μοιραία γυναίκα, έχω ζήσει πάθη, έχω τρελάνει άντρες" και δώστου πάφα πούφα το τσιγάρο και να κοιτά τριγύρω σαν αγρίμι διότι δεν υπάρχει τετραγωνικό που να χωράει τη μοναξιά της.

Διότι το κορίτσι εκπαιδεύτηκε στους καραμύθους του Χόλυγουντ, που από Ρίτα Χέιγουορθ και κάτω δεν έπεφτε ή από 
Breakfast at Tiffany's και την ελαφροïσκιωτη έως άυλη πρωταγωνίστρια. Αυτές οι πρωταγωνίστριες δεν ήταν ποτέ άνιφτες το πρωί ή με μαϊμούδικη τρίχα στο πόδι ή να κουβαλούν τα ψώνια απ το σούπερ μάρκετ και να διαολοστέλνουν διότι κανείς δεν βοηθάει. Ηταν πάντα " μοιραίες" και " ωραίες" και με μία τεραστίων διαστάσεων ψεύτικη συμπεριφορά προς το υποψήφιο θύμα

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2016

Εμένα, κανείς δεν μου μίλησε για το Πολυτεχνείο

Οι μέρες του Νοέμβρη του 1973, ήταν συνηθισμένες μέρες. Τίποτα εξαιρετικό. Δευτέρα τάξη δημοτικού. Η Λόλα και η Ελλη στο Αλφαβητάρι του Δημοτικού και τα τεράστια ολοστρόγγυλα γράμματά μου, που τώρα επιστρέφουν και πάλι λόγω πρεσβυωπίας. Δεν θυμάμαι τίποτα. Αν ήμουν με τη γιαγιά στο χωριό ή με τη μαμά και τον μπαμπά στην Ελβετία. Η με τη θεία μου. Το παιδί των αεροδρομίων και των τραίνων δεν είχε ιδέα ότι η Αθήνα και ειδικά η Πατησίων φλεγόταν. Κανείς δεν επρόκειτο να ασχοληθεί να ενημερώσει ένα παιδί. Ούτε καν θυμάμαι τον μπαμπά κοντά για να κρυφακούσω. Για τα πολιτικά, τότε, μας έδιωχνε...

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2016

Relax brothers!

Αυτός ο καλός ο άνθρωπος είναι σαν τον άγνωστο ξένο διαβάτη που ήρθε κι ακούμπησε το χέρι του στον ώμο μας και είπε: " Κουράγιο". Μας αποκάλεσε φιλόξενους, αλληλέγγυους, είπε 'καλησπέρα' και 'στην υγειά σας', μας ξαναθύμισε τις αρχαίες αρετές, το αρχαίο πνεύμα, τον πόλεμο της ανεξαρτησίας μας. Χαμογελούσε σε όλους, όχι μόνο επειδή είναι ευγενής αλλά γιατί γνώριζε πολύ καλά σε ποια χώρα ταξίδευε. Για οποιονδήποτε ξένο επισκέπτη στη χώρα μας, μια ματιά μόνο από το παράθυρο του αυτοκινήτου του είναι ικανή να αποτυπώσει την πραγματική μας κατάσταση. Κυρίως τη φτώχεια μας, που στην Αθήνα αποδεικνύεται παντού. Και ο ίδιος την είδε. Με κάθε τρόπο ο Ομπάμα θέλησε να μας πει οτι το να ταξιδεύει στο παιδικό του όνειρο είναι πέρα από μία επίσκεψη εργασίας. Οταν εκπληρώνουμε ένα παιδικό όνειρο πάντα το συναισθηματικό στοιχείο υπερτερεί του τυπικού.

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2016

Ζυρίχη, παρουσίαση βιβλίου

Μερικές στιγμές ένιωθα ότι κρατούσαν την ανάσα τους. Άλλες πάλι στιγμές έβλεπα να κουνούν καταφατικά το κεφάλι τους. Ηταν ένα πραγματικά ωραίο κοινό. Κι ύστερα ήλθαν οι αγκαλιές, τα φιλιά-αυτά τα τρία διαδοχικά στα μάγουλα όπως φιλούν οι ελβετοί-, τα " εμένα με θυμάσαι τότε που ήσουν μικρή;", οι τόσες πολλές ερωτήσεις. Καθένας και κάθε μία είχε κάτι να μου πει περιμένοντας να υπογράψω το βιβλίο του. Ερωτήσεις, εμπειρίες, απόψεις. Κι εγώ ταξίδευα στα παλιά-οι πιο πολλοί δεν είχαν αλλάξει, τα μικρά παιδιά είχαν μεγαλώσει, η πρώτη γενιά πλέον είχε βγει στη σύνταξη. Μα και οι καινούργιοι που λόγω της κρίσης επέστρεφαν ξανά στη Ζυρίχη ή άλλοι παντελώς άγνωστοι είχαν κάτι να μου καταθέσουν λες και γνωριζόμασταν καιρό.

Ο φόρος του ήλιου

Ολοι γνωρίζουμε ότι ο ήλιος είναι το πετρέλαιο του άμεσου μέλλοντός μας. Αυτό όμως δεν εμπόδισε την ισπανική κυβέρνηση Ραχόι , πέρυσι τέτοιον καιρό και δύο μήνες πριν τις εκλογές, να επιβάλει τον περίφημο "φόρο του ήλιου". Σε μεγάλους και μικρούς χρήστες των φωτοβολταϊκών. Το αποτέλεσμα ήταν να προκληθεί οικονομική καταστροφή για όσους είχαν πουλήσει τα πάντα για να επενδύσουν σε μικρά φωτοβολταϊκά πάρκα, που τους έμειναν αμανάτι.

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2016

Επιστροφή στη Ζυρίχη


Ενα ταξίδι και πάλι, παρέα με τις Λεύκες , τον Λόρκα και τον Ελύτη. Αυτή τη φορά η επιστροφή συντελείται σε τόπο γνώριμο και αγαπημένο. Την Ζυρίχη της Ελβετίας, την πόλη που γεννήθηκα. Την πόλη που σηματοδότησε μεγάλο μέρος της παιδικής μου ηλικίας και που σε κάποια διηγήματα του βιβλίου, αποκωδικοποιείται.

Στις 4 Νοεμβρίου 2016 στις οκτώμισυ το βράδυ στο Πνευματικό Κέντρο "Αγιος Δημήτριος", ο Πολιτιστικός Σύλλογος Λιβαδεριωτών Ελβετίας και η Ελληνική Βιβλιοθήκη Ζυρίχης "Αριστοτέλης" οργανώνουν μία θαυμάσια βραδιά. Εκεί η νοσταλγία , ως ιδανικό ξυπνητήρι της μνήμης που είναι θα ξεδιπλώσει εικόνες, γεύσεις, εμπειρίες, συναισθήματα μέσα από τις ιστορίες τις παλιές , τις τωρινές αλλά και θα δημιουργήσει και κάποιες μελλούμενες.

Δεν θα μπορούσα ποτέ να αρνηθώ μία τέτοια τιμή και χαρά.


Δώρα Μακρή
Μαδρίτη

Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2016

Βιβλίο: "Οι Λεύκες, ο Λόρκα και ο Ελύτης"

Οταν ξεκινούσα δειλά δειλά την περιπέτειά μου ως blogger τον Αύγουστο του 2014 τα πάντα, τριγύρω μου, έμοιαζαν να ενδύονται ένα σκουρόχρωμο βαρύ παλτό. Κι ας ήταν κατακαλόκαιρο. Κι ας πήγαιναν όλοι διακοπές. Κι ας βουτάγαμε όλο και πιο βαθιά σε μιά απρόσμενη οικονομική κρίση.

Η ρευστή μας κοινωνία μέχρι και τούτη την ώρα συνεχίζει να παραπαίει ακροβατώντας. Ασθμαίνοντας και συχνά λιποψυχώντας. Σ εκείνους λοιπόν τους φαιούς καιρούς μία έντονη και πεισματική διάθεση με αναοριοθετούσε. Επιζητούσα όπως όλοι μας μια αναπροσαρμογή της ζωής μου μπας και κατάφερνα να ορθοδρομήσω τη σκέψη μου.

Τα Μακρηνάρια με κράτησαν σε ένα πλαίσιο δημιουργικότητας που καθόρισε η απαραίτητη απομόνωση κι ως ένα σημείο ο επιβεβλημένος εγκλεισμός.

Ενάμιση χρόνο μετά κάποιες απ αυτές τις ιστορίες που σας διηγήθηκα μέσα από αυτό εδώ το blog αποφάσισαν να παντρευτούν με λευκό χαρτί και να ακολουθήσουν μία εκδοτική περιπέτεια. Είναι 67 μικρά διηγήματα , ίσως τα πιο ακριβά μου, που ελπίζω να σας κρατήσουν συντροφιά. Ο τίτλος του βιβλίου δανείζεται από την ομώνυμη ιστορία , η οποία σηματοδοτεί και τις κατ' ουσίαν , δύο πατρίδες μου: την Ελλάδα και την Ισπανία. Αλλά και την ιδιαίτερη σχέση μου με κάθε λεύκα, με κάθε δέντρο, με κάθε ρίζα.

Ελπίζω να σας κρατήσουν συντροφιά. Και πού ξέρετε; Μπορεί το όμοιο να βρείτε.

Η πρώτη παρουσίαση του βιβλίου θα γίνει στην Αθήνα στις 29/2/2016. Η χαρά μου θα είναι μεγάλη να ξεναγηθούμε μαζί σ αυτή την καινούργια περιπέτεια. Σας περιμένω! Θα σας κεράσω λέξεις, συναισθήματα, χαρές και λύπες. Ζωή τη λένε...





Εκδόσεις Ταξιδευτής
Βαλτετσίου 10, 10680 Αθήνα
Τηλ: 210 3638616 Fax: 210 3628862
e-mail: info@taxideftis.gr
www.taxideftis.gr

Δώρα Μακρή
Μαδρίτη

Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2016

Τα επείγοντα

Λείπει μόνο το χαμόγελο. Οι σειρήνες των ασθενοφόρων όταν φθάνουν στην είσοδο για τα επείγοντα δεν ακούγονται, αφού ο δρόμος είναι ανοιχτός. Είναι που προσέχουν πολύ και την ψυχολογία ασθενών και συνοδών. Υπάρχει ησυχία. Κι όταν στην αίθουσα αναμονής, το υπόκωφο σούσουρο των συνοδών αυξάνεται, πάντα κάποιος βρίσκεται για να επιβάλει τη σιωπή. Το νοσοκομείο είναι γεμάτο. Κι όμως είδα τρία τροχαία να φθάνουν και κανένας πανικός δεν προκλήθηκε. Ο κάθε εργαζόμενος στη θέση του για να ανοίγει το δρόμο, διακριτικά πάντα.