Δημοψήφισμα στην Καταλονία

H Σκωτία δεν ήθελε μόνο το κιλτ και το ουίσκι ήθελε και το πετρέλαιο να το διαχειρίζεται η ίδια. Και έκανε δημοψήφισμα να φύγει από τη Μ.Βρεττανία. Η Καταλονία θέλει κι αυτή κάτι παρόμοιο με το περίφημο Concierto Vasco. Τη φορολογική απαλλαγή δηλαδή την οποία απολαμβάνουν οι Βάσκοι από τον 15ο αιώνα και προέρχεται από το Antiguo Regimen , το Παλαιό Καθεστώς των μικρών βασιλείων και που ποτέ κανείς δεν κατάφερε να καταργήσει. Οι Βάσκοι ζούν από τα έτοιμα 7 δισ ετησίως, που -βρέξει χιονίσει- μπαίνουν στα ταμεία της. Ολα τα υπόλοιπα περί καταλανικού έθνους είναι ωραία και γραφικά. Η Ισπανία απ' το βορρά ως τον νότο είναι ένα απέραντο μωσαικό. Και οι επίσημες γλώσσες της, πέντε. Και τα έθνη της,
άλλα τόσα.


Οπου κυβέρνησαν εθνικιστές, και στην Καταλονία το έκαναν επί 20 χρόνια, έσπειραν σπουδαίο σπόρο. Με πρόσχημα το μεγαλείο της αναζητούμενης ταυτότητας, έχτισαν ένα έθνος μοναδικό και ανυπέρβλητο. Κι επειδή η ανασφάλειά τους προέρχεται ότι ανήκουν στον Αλλον (την κακή Μαδρίτη-Ισπανία δηλαδή) λένε "και δεν φεύγουμε;" Και οργανώνουν δημοψήφισμα για την 1η Οκτωβρίου 2017. Για τους Σκωτζέζους, η Γηραιά Αλβιόνα φταίει για όλα , για τους Καταλανούς, η Ισπανία, για το Κεμπέκ, ο Καναδάς για την Παδανία, η Ιταλία, για την Κορσική, η Γαλλία..Ο κακός είναι πάντα ο “άλλος”. Ποτέ όμως οι ίδιοι. Αλλωστε οι ωραίοι εθνικισμοί φτιάχνονται με το τρίπτυχο:
-Ο Αλλος φταίει για όλα, τον στοχοποιώ και του μεταφέρω την ευθύνη κι έτσι φτιάχνω τη δική μου ταυτότητα
-Μόνο η δική μου Ταυτότητα είναι η λύση και πανάκεια για όλα και
-Μόνο αν έχω ένα καλό σύστημα αποτελεσματικών ΜΜΕ που θα μεταφέρουν την προπαγάνδα μου , θα πετύχω.

Η Καταλονία, τα είχε όλα.

Η Καταλονία, έχει πληθυσμό περίπου 7.520.000 κατοίκους. Από αυτούς δικαίωμα ψήφου έχουν περίπου οι 6.200.000. Στο προηγούμενο δημοψήφισμα-ερώτημα ψήφισε μόλις το 33% και το αποτέλεσμα ήταν υπέρ της απόσχισης 80,76%. Εγινε στις 9 Νοεμβρίου του 2014. Το συνταγματικό δικαστήριο της Ισπανίας το κήρυξε παράνομο , ο πρώην εθνικιστής κυβερνήτης Αρτουρ Μάς παραιτήθηκε και καταδικάστηκε σε δύο χρόνια με αποχή του από τα κοινά. Ο σημερινός κυβερνήτης Πουιτζντεμόντ συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο, το συνταγματικό δικαστήριο επιμένει ότι είναι παράνομο το δημοψήφισμα και ο Ραχόι αγκιστρώνεται πίσω από το τι ορίζει το σύνταγμα. Ούτε μία φορά οι δύο πλευρές δεν συναντήθηκαν για να συζητήσουν που βρίσκεται το πρόβλημα ή έστω να ορίσουν επιτροπές που θα έβρισκαν κάποια κοινή λύση. Γιατί το ισπανικό σύνταγμα φυσικά και επιτρέπει τη διενέργεια οποιουδήποτε δημοψηφίσματος αρκεί αυτό να μην αφορά στη μεταβολή του πολιτειακού χαρακτήρα της χώρας. Με κάποιο τρόπο το 1978 οι πατέρες του Συντάγματος θέλησαν να ενώσουν αυτο το μωσαικό και να το κάνουν να λειτουργήσει χωρίζοντάς το σε 17 Αυτόνομες περιοχές. Σήμερα λοιπόν η ανάγκη αναθεώρησης του Συντάγματος και η Ομοσπονδιοποίηση της Ισπανίας είναι επιτακτική ανάγκη που ουδείς θέλει να συζητήσει. Εξ ου και οι κρίσεις κάθε τρεις και λίγο και όπως αυτές εκδηλώνονται.

Και κάτι ακόμα: Οι Βάσκοι, δεν λένε λέξη για δημοψήφισμα και απόσχιση. Το χρησιμοποιούν μόνο όταν τους απειλούν ότι θα τους κόψουν το Concierto Vasco. Οι Καταλανοί και παρότι ο Ραχόι πρόσφατα τους έδωσε 1,7 δις ευρώ επιπλέον προκειμένου να αποφύγει τον πονοκέφαλο, εντούτοις δεν τους φάνηκε αρκετό. Η ουσία λοιπόν είναι πρωτίστως οικονομική. Τα περί έθνους είναι το περιτύλιγμα. Αλλωστε ιστορικά οι αποσχιστικές διεκδικήσεις, παρέα με τον απαραίτητο εθνικισμό έχουν δύο κυρίως χαρακτήρες: Τον Διαρθρωτικό και τον Αλλουβιανό.

Ο μεν πρώτος είναι αυτός όπως πχ. Του Κεμπέκ, της Χώρας των Βάσκων ,ή των Φλαμανδών που διεκδικούν χρόνια-πάνω από αιώνα σίγουρα-όλα τα προαναφερόμενα συνδυασμένα και με φυσικά όρια και σύνορα.

Ο δεύτερος, ο Αλλουβιανός όπως μεταφράζεται στα ελληνικά ο αγγλικός (;) όρος alluvium έχει την έννοια της πρόσχωσης...Συνδυασμός δηλαδή πολλών υλικών μαζί για να δημιουργήσουν ένα στρώμα , υποτίθεται. Αυτόν, τον συναντάμε σήμερα στη δική μας εποχή στη Σκωτία, στην Καταλωνία,στον Ναζισμό, τον Φασισμό, την Παδανία κλπ.

Σήμερα, τα στρώματα αυτά , ενισχύθηκαν ως προιόντα οικονομικής κρίσης με τα επακόλουθα τους, παρέα το μεγαλείο μιας αναζητούμενης ταυτότητας.

Πώς λέμε η φτώχεια φέρνει γκρίνια; Ε αυτό συμβαίνει στην Καταλονία.

Ως έχουσα νοοτροπία ελβετίδας, συμφωνώ να γίνονται δημοψηφίσματα κάθε τρεις και λίγο. Για τα πάντα. Ο Ραχόι έχασε το παιχνίδι και τώρα το πρόβλημα γιγαντώθηκε διότι πήρε άλλες διαστάσεις. Και περίπου 4.000 δημόσιοι υπάλληλοι στην Καταλονία κι άλλοι τόσοι αστυνομικοί δεν έχουν καμία νομική κάλυψη αν αποφασίσουν να εργαστούν για τη διενέργεια του δημοψηφίσματος. Το συνταγματικό δικαστήριο καραδοκεί. Και τα συνδικάτα δεν τους καλύπτουν.

Δώρα Μακρή

Μαδρίτη