Δευτέρα 4 Μαΐου 2015

Η γέννα της Σελήνης



Τούτη η Άνοιξη, η φετινή, μοιάζει διαφορετική από τις άλλες. Με δύσκολες Πανσελήνους. Νιώθω στον αέρα τον θυμό της, τις περιδινήσεις της, το βάρος της ατμόσφαιρας, που δείχνει έναν ουρανό να πέφτει στο κεφάλι μας. Ταξιδεύω στους αιθέρες, ίσως για να έρθω πιο κοντά της, να την πλησιάσω και να της τραγουδήσω τον γιό του φεγγαριού. Μου μοιάζει να βρίσκεται σε οίστρο, να θέλει να ζευγαρώσει ή να θέλει να γίνει μητέρα. Και γι αυτό βρυχάται και το βάρος της ανάσας της, πέφτει στα κεφάλια μας. Οι αέρηδες τρελαίνονται, τα σύννεφα χορεύουν.


Πάντα, τη νιώθω θυμωμένη στις Πανσελήνους της. Μόνο τώρα και ποτέ άλλοτε δεν μπορούσα να την αισθανθώ. Η διάθεσή της διαπερνά το σώμα μου, με ηλεκτρίζει, τα μηνίγγια μου χτυπάνε αλύπητα ένα πρόσωπο ήδη κουρασμένο από το χρόνο.

Ψάχνει κι εκείνη το ταίρι της, αυτό πιστεύω. Βρυχάται για να ακούσουμε τη φωνή της γυναικείας της φύσης, που αποζητά το ζευγάρωμα. Κι όταν καταφέρει να γευτεί τους καρπούς του έρωτα, τότε εκρήγνυται και βγάζει από μέσα της, κάθε τι. Την επομένη της γέμισής της, ήδη ό,τι τη γκάστρωνε έχει πλέον γεννηθεί. Κι εκείνη απομένει ως το σημείο στίξης της παρένθεσης, ως μία απλή δαγκωμένη φέτα πεπονιού. Οταν οι γέννες αυτές είναι δύσκολες, βογκάει και βρυχάται θυμωμένη.

Την άκουσα πάλι απόψε, στους ουρανούς... Κι όλους τους μύθους, που της φτιάξαμε οι άνθρωποι, τους πίστεψα.


Δώρα Μακρή
Μαδρίτη

1 σχόλιο:

  1. Αν και πεζό, τελικά, πολύ ποιητικό!!!
    Σε θαυμάζω και καμαρώνω!!!
    Ηλίας Μακρής

    ΑπάντησηΔιαγραφή