Απλότητα

Όταν ήμουν μικρή κι ως κορίτσι από χωριό, θαύμαζα πάντα τους ανθρώπους των πόλεων, αυτούς που ήξεραν "γράμματα πολλά" , την αστική ευγένεια, τους τρόπους και τις συμπεριφορές αυτών, που θεωρούσα πολύ ανώτερους από μένα. Νομίζω ότι αυτή είναι μία συνθήκη των περισσότερων εξ ημών που μεγαλώσαμε σε περιβάλλοντα μάλλον φτωχικά. Το ίδιο συνέβαινε και στην Ελβετία, αφού ήμουν παιδί οικονομικών μεταναστών. Η αίσθηση ότι ήμασταν παιδιά ενός κατώτερου θεού και με περιορισμένες δυνατότητες με ακολουθούσε παντού.

Πόνος

Τον ξεσυνερίζομαι τον πόνο
'Κει παραπέρα τον αφήνω

ξώφαλτσο.

Να παιδεύεται να μ´ αποδείξει

πως ζωντανή είμαι,
σα μ´ αγκαλιάζει...

Δ.Μ.

Μεγάλη Πέμπτη

Τέτοια ώρα με έπαιρνε απ' το χέρι και πηγαίναμε. Είχε μια γοητεία να μπορώ να ξενυχτώ τέτοια νύχτα. Ο Αη Νικόλας στο χωριό είχε αδειάσει από τον πολύ κόσμο μετά τα Δώδεκα Ευαγγέλια, τα φώτα είχαν χαμηλώσει και στη μέση βρισκόταν μόνο ο Σταυρός με τον Ιησού " να κρεμάται επί ξύλου".

Οι γυναίκες στα μαύρα άρχιζαν να στρώνουν γύρω από το σταυρό κιλίμια και μικρά χαλάκια από φλοκάτη γιατί το πέτρινο πάτωμα ήταν αρκετά κρύο. Άναβαν κεριά και καθισμένες στο πάτωμα γύρω από τον σταυρό, άρχιζαν το τραγούδι. Η μία τελείωνε η άλλη άρχιζε, μοιρολόγια που δεν έχω από τότε, ποτέ ξανακούσει. Κάποιες μάλιστα έλυναν και τα μαύρα μαντήλια τους.

" Ο Τάσος μου..."

"Εμένα που με βλέπετε έτσι, δεν ήμουν πάντα ξανθιά... Εδώ και πέντε χρόνια αποφάσισα να αλλάξω τα μαλλιά μου... Ο Τάσος μου, αχ αυτός ο Τάσος μου! Ο,τι είμαι, το πως είμαι, ο Τάσος μου είναι αυτός που ευθύνεται. Είναι ο άντρας μου! Το καμάρι μου, η αγάπη μου. Ξέρετε... Είμαστε μαζί 25 ολόκληρα χρόνια! Κανείς δεν το πίστευε αυτό στην αρχή. Κανείς δεν έδινε δεκάρα για μένα. Βλέπετε, δεν ήμουν όμορφη. Κι ο Τάσος μου ήταν ένας άντρας που όλες οι γυναίκες τον κοιτούσαν, έλιωναν για το χατήρι του. Οταν τον γνώρισα , μόλις είχε χωρίσει από μια όμορφη ξανθιά κοπέλα που τον παράτησε . Τον πλήγωσε πολύ τον Τάσο μου...

Ανοιξη

Σανδάλια κόκκινα, γυαλιά και τσάντα κόκκινα κι ένα λευκό και κόκκινο φόρεμα να τρέχει βιαστικά στο δρόμο να προλάβει.

Φωνές, σφυρίγματα, διαμαρτυρίες σε όλες τις γλώσσες του κόσμου. Έστρεψε το κεφάλι της... Ενας λευκός σκούφος, ένα τσιγάρο στο χέρι και μια λευκή ποδιά. Ηταν ο κρεοπώλης που είχε βγει να καπνίσει ένα τσιγάρο στο δρόμο. Κι εκεί , είδε την Άνοιξη! Κι έχασε τα λογικά του!

Στη λευκή του ποδιά, κηλίδες από κόκκινο αίμα...
Σαν το φόρεμά της.

Καλό μήνα!

Δώρα Μακρή

Μαδρίτη