Ο δρόμος της ύβρεως

Ρωτάω συχνά τον κόσμο αν αντέχει να τον βρίζουν. Εγώ, δεν το αντέχω. Ούτε τις ύβρεις, ούτε τις προσβολές τις δέχομαι. Γι αυτό συνήθως δεν βρίζω αλλά ούτε και προσβάλω. Υπάρχουν άνθρωποι που υποστηρίζουν ότι "καλύτερα να είσαι γνωστός και να σε βρίζουν , παρά άγνωστος και να μην υπάρχεις." Δηλαδή μόνο μέσα από την ύβρι "υπάρχει" κάποιος; Ποτέ δεν το κατανόησα αυτό.

Γι' αλλού ξεκίνησα...

Σας ευχαριστώ για τον καθημερινό καφέ, τσάι και συμπάθεια που μου προσφέρετε. Μισή ώρα παρακολουθώντας τα δίκτυα, είναι αρκετή για να ενημερωθώ. Οχι μόνο για τις ειδήσεις αλλά κυρίως για τη διάθεσή σας. Δεν παίρνω απόσταση με το δεύτερο πληθυντικό, είμαι σε φυσική απόσταση εκ των πραγμάτων. Κάπου 3.000 χιλιομέτρων. Με ο,τι αυτό συνεπάγεται.

Οι φίλοι μου είναι πολύ κουρασμένοι καθώς χειμωνιάζει και η οποιαδήποτε ελπίδα ενταφιάζεται μαζί με το κρύο. 8 χρόνια κρίσης είναι πολλά. Και δεν γνωρίζουμε, οι μη ειδικοί, πόσα ακόμα χρειάζονται για να κάνει τον κύκλο της. Σε εμάς ειδικότερα τους πέριξ των 50 ήταν ένα γερό χτύπημα. Διότι πάντα πιστεύαμε ότι σ αυτή την ηλικία θα έχουμε καλύτερους μισθούς, καλύτερη ζωή εν γένει καθώς τίποτα δεν μας ήταν εύκολο στην πορεία μας. Νιώθω, ότι θα διαγράψουμε αυτή τη δεκαετία από τη ζωή μας, ως μη παραληφθείσα.

Για τον άνδρα

 Κοτζάμ παγκόσμια ημέρα για τον άνδρα είχαμε και δεν ενημέρωσε κανείς πια; Επιπλέον δεν ξέρω αν φταίει το ότι έχω κόρη αλλά αυτό το " ο άνδρας είναι παιδί" γιατί το λέτε συνέχεια; Ποτέ μου δεν είδα κανέναν άντρα ως παιδί. Δεν είμαστε μάνες τους κι αυτοί λωλά παιδιά μας. Αλλο πράγμα είμαστε.

Έχετε προσέξει πώς τους καταντάτε; Χρησιμοποιώ δεύτερο πληθυντικό γιατί ποτέ δεν θα άντεχα να μένω με έναν καταντημένο άντρα που θα τον είχα οδηγήσει εγώ εκεί. Διότι ρωτάς έναν παντρεμένο " τί ώρα είναι;" και σου λέει " μισό λεπτό να ρωτήσω τη γυναίκα μου!" Σας αρέσει αυτό το πράγμα αγαπημένες μου; Εμένα καθόλου.

Οι μοιραίοι και οι μοιραίες

Ώρα πάλι να διαλύσουμε κάτι αστικούς μύθους που μας έκαναν συμπούρμπουλο το κεφάλι. Σε βρίσκει η άλλη και σου λέει " είμαι μοιραία γυναίκα, έχω ζήσει πάθη, έχω τρελάνει άντρες" και δώστου πάφα πούφα το τσιγάρο και να κοιτά τριγύρω σαν αγρίμι διότι δεν υπάρχει τετραγωνικό που να χωράει τη μοναξιά της.

Διότι το κορίτσι εκπαιδεύτηκε στους καραμύθους του Χόλυγουντ, που από Ρίτα Χέιγουορθ και κάτω δεν έπεφτε ή από 

Breakfast at Tiffany's και την ελαφροïσκιωτη έως άυλη πρωταγωνίστρια. Αυτές οι πρωταγωνίστριες δεν ήταν ποτέ άνιφτες το πρωί ή με μαϊμούδικη τρίχα στο πόδι ή να κουβαλούν τα ψώνια απ το σούπερ μάρκετ και να διαολοστέλνουν διότι κανείς δεν βοηθάει. Ηταν πάντα " μοιραίες" και " ωραίες" και με μία τεραστίων διαστάσεων ψεύτικη συμπεριφορά προς το υποψήφιο θύμα

Εμένα, κανείς δεν μου μίλησε για το Πολυτεχνείο

Οι μέρες του Νοέμβρη του 1973, ήταν συνηθισμένες μέρες. Τίποτα εξαιρετικό. Δευτέρα τάξη δημοτικού. Η Λόλα και η Ελλη στο Αλφαβητάρι του Δημοτικού και τα τεράστια ολοστρόγγυλα γράμματά μου, που τώρα επιστρέφουν και πάλι λόγω πρεσβυωπίας. Δεν θυμάμαι τίποτα. Αν ήμουν με τη γιαγιά στο χωριό ή με τη μαμά και τον μπαμπά στην Ελβετία. Η με τη θεία μου. Το παιδί των αεροδρομίων και των τραίνων δεν είχε ιδέα ότι η Αθήνα και ειδικά η Πατησίων φλεγόταν. Κανείς δεν επρόκειτο να ασχοληθεί να ενημερώσει ένα παιδί. Ούτε καν θυμάμαι τον μπαμπά κοντά για να κρυφακούσω. Για τα πολιτικά, τότε, μας έδιωχνε...

Relax brothers!

Αυτός ο καλός ο άνθρωπος είναι σαν τον άγνωστο ξένο διαβάτη που ήρθε κι ακούμπησε το χέρι του στον ώμο μας και είπε: " Κουράγιο". Μας αποκάλεσε φιλόξενους, αλληλέγγυους, είπε 'καλησπέρα' και 'στην υγειά σας', μας ξαναθύμισε τις αρχαίες αρετές, το αρχαίο πνεύμα, τον πόλεμο της ανεξαρτησίας μας. Χαμογελούσε σε όλους, όχι μόνο επειδή είναι ευγενής αλλά γιατί γνώριζε πολύ καλά σε ποια χώρα ταξίδευε. Για οποιονδήποτε ξένο επισκέπτη στη χώρα μας, μια ματιά μόνο από το παράθυρο του αυτοκινήτου του είναι ικανή να αποτυπώσει την πραγματική μας κατάσταση. Κυρίως τη φτώχεια μας, που στην Αθήνα αποδεικνύεται παντού. Και ο ίδιος την είδε. Με κάθε τρόπο ο Ομπάμα θέλησε να μας πει οτι το να ταξιδεύει στο παιδικό του όνειρο είναι πέρα από μία επίσκεψη εργασίας. Οταν εκπληρώνουμε ένα παιδικό όνειρο πάντα το συναισθηματικό στοιχείο υπερτερεί του τυπικού.

Ζυρίχη, παρουσίαση βιβλίου

Μερικές στιγμές ένιωθα ότι κρατούσαν την ανάσα τους. Άλλες πάλι στιγμές έβλεπα να κουνούν καταφατικά το κεφάλι τους. Ηταν ένα πραγματικά ωραίο κοινό. Κι ύστερα ήλθαν οι αγκαλιές, τα φιλιά-αυτά τα τρία διαδοχικά στα μάγουλα όπως φιλούν οι ελβετοί-, τα " εμένα με θυμάσαι τότε που ήσουν μικρή;", οι τόσες πολλές ερωτήσεις. Καθένας και κάθε μία είχε κάτι να μου πει περιμένοντας να υπογράψω το βιβλίο του. Ερωτήσεις, εμπειρίες, απόψεις. Κι εγώ ταξίδευα στα παλιά-οι πιο πολλοί δεν είχαν αλλάξει, τα μικρά παιδιά είχαν μεγαλώσει, η πρώτη γενιά πλέον είχε βγει στη σύνταξη. Μα και οι καινούργιοι που λόγω της κρίσης επέστρεφαν ξανά στη Ζυρίχη ή άλλοι παντελώς άγνωστοι είχαν κάτι να μου καταθέσουν λες και γνωριζόμασταν καιρό.

Ο φόρος του ήλιου

Ολοι γνωρίζουμε ότι ο ήλιος είναι το πετρέλαιο του άμεσου μέλλοντός μας. Αυτό όμως δεν εμπόδισε την ισπανική κυβέρνηση Ραχόι , πέρυσι τέτοιον καιρό και δύο μήνες πριν τις εκλογές, να επιβάλει τον περίφημο "φόρο του ήλιου". Σε μεγάλους και μικρούς χρήστες των φωτοβολταϊκών. Το αποτέλεσμα ήταν να προκληθεί οικονομική καταστροφή για όσους είχαν πουλήσει τα πάντα για να επενδύσουν σε μικρά φωτοβολταϊκά πάρκα, που τους έμειναν αμανάτι.