Κυριακή 2 Απριλίου 2017

" Ο Τάσος μου..."

"Εμένα που με βλέπετε έτσι, δεν ήμουν πάντα ξανθιά... Εδώ και πέντε χρόνια αποφάσισα να αλλάξω τα μαλλιά μου... Ο Τάσος μου, αχ αυτός ο Τάσος μου! Ο,τι είμαι, το πως είμαι, ο Τάσος μου είναι αυτός που ευθύνεται. Είναι ο άντρας μου! Το καμάρι μου, η αγάπη μου. Ξέρετε... Είμαστε μαζί 25 ολόκληρα χρόνια! Κανείς δεν το πίστευε αυτό στην αρχή. Κανείς δεν έδινε δεκάρα για μένα. Βλέπετε, δεν ήμουν όμορφη. Κι ο Τάσος μου ήταν ένας άντρας που όλες οι γυναίκες τον κοιτούσαν, έλιωναν για το χατήρι του. Οταν τον γνώρισα , μόλις είχε χωρίσει από μια όμορφη ξανθιά κοπέλα που τον παράτησε . Τον πλήγωσε πολύ τον Τάσο μου...


Αλλά, να! Ήρθα εγώ με τον καλό μου τον τρόπο, με την αγάπη μου , με τη φροντίδα μου και τον παρηγόρησα. Του έδωσα τη θαλπωρή, που εκείνος ο έρωτας δεν κατάφερε.

Ημουν μια κανονική κοπέλα. Καστανή. Τίποτα το ιδιαίτερο. Εκείνος όμως ήταν ψηλός μέχρι εκεί πάνω, με πράσινα μάτια και όμορφη κορμοστασιά. Τον ερωτεύτηκα τρελά. Μέχρι και σήμερα. Ο Τάσος μου... Παντρευτήκαμε μετά από λίγο καιρό, ο Τάσος μου δούλευε πολύ σκληρά για να πετύχει. Αργούσε να έρθει στο σπίτι αλλά δεν με ένοιαζε. Αρκεί που κοιμόταν μαζί μου. Τον αγκάλιαζα, τον αγαπούσα πιο πέρα κι από τη ζωή μου. Ημουν μια κανονική γυναίκα. Κι εκείνος ένας θεός μεταμορφωμένος σε άνθρωπο.

Τίποτα δεν μου έλειψε όλα αυτά τα χρόνια. Ούτε σε μένα, ούτε και στα παιδιά μας. Ξέρετε, του έκανα και δύο παιδιά. Ο Τάσος μου στην αρχή δεν τα πολυήθελε, αλλά μετά τα χάρηκε κι αυτός. Κι ας μην τα έβλεπε πολύ. Λόγω δουλειάς πάντα! Δεν βγαίναμε πολύ σαν ζευγάρι, αλλά μου αρκούσε που ήταν καλός οικογενειάρχης. Τίποτα δεν του ζητούσα. Ακόμα κι όταν άρχισε να μην κάνει έρωτα μαζί μου, εγώ πάντα τον καταλάβαινα. Ηταν τόσο πολύ κουρασμένος. Από τη δουλειά πάντα!

Ξέρετε, ο κόσμος είναι πολύ φθονερός. Απομάκρυνα από κοντά μου όλες τις φίλες και τους γνωστούς που μασούσαν τα λόγια τους , όταν τους μιλούσα για τον Τάσο μου. Οταν άρχιζαν να μου λένε " Τον είδαμε εδώ, τον είδαμε εκεί" σκεφτόμουν πόσο πολύ ζήλευαν την καλή μου τύχη και το σπιτικό μου! Κι αποφάσισα να είμαι μαζί του ο,τι κι αν συνέβαινε.

Ο Τάσος μου πάντα ήταν φειδωλός στα λόγια, δεν του έπαιρνες εξομολόγηση αν δεν ήθελε. Εγώ όμως ήξερα ότι με αγαπούσε με τον τρόπο του. Κι ας μη μου το είπε ποτέ! Αρκούσε η δική μου αγάπη!

Μια μέρα πριν από πέντε χρόνια ενώ είχα φύγει από το σπίτι για τη δουλειά μου και τα παιδιά για το σχολείο, τον άφησα να κοιμάται γιατί το προηγούμενο βράδυ είχε γυρίσει αργά από τη δουλειά του. Οταν έφτασα στο γραφείο μου όμως, διαπίστωσα ότι είχα ξεχάσει τα χαρτιά μου και χρειάστηκε να ξαναγυρίσω σπίτι. Μπαίνοντας άκουσα ομιλίες και γέλια και σκέφτηκα ότι ο Τάσος μου, μιλούσε στο τηλέφωνο. Πήγα στην κρεβατοκάμαρα να τον χαιρετήσω για να ξαναφύγω. Μαζί του στο κρεβάτι μας ήταν η ξανθιά γειτόνισά μου η Μαρία. Δεν δούλευε , όλη μέρα στα ινστιτούτα αισθητικής πήγαινε, αφού κι ας ήταν παντρεμένη γυναίκα, της σφύριζαν στο δρόμο όλοι οι άντρες! ....Στην αρχή δεν με είδαν κι απόμεινα να χαζεύω για δευτερόλεπτα τα δυό τους σώματα...Εμένα ποτέ ο Τάσος μου δεν με είχε κρατήσει έτσι! ...Κι ούτε ποτέ, μου είχε μιλήσει " έτσι". Πάντα έσβηνε το φως όταν κάναμε έρωτα.

Έχασα το φως μου και για κάποια στιγμή ένιωσα περίεργα αφού διαπίστωσα ότι ...απολάμβανα τη θέα δύο τέλειων κορμιών που παραδίνονταν το ένα στο άλλο. Τον αγαπούσα τόσο πολύ, που είπα να φύγω να κρυφτώ να μη με δουν. Ήξερα ότι ο Τάσος μου δεν έφταιγε. Αυτή τον προκάλεσε. Μα, εκείνος με είδε, πετάχτηκε πάνω και την έσπρωξε στο πλάι του. Άρχισε να με φωνάζει ενώ εγώ έτρεχα να βγω από το σπίτι. Πήρα τους δρόμους. Στο γραφείο δεν πήγα. Βρήκα μια δικαιολογία. Μπήκα όμως σε ένα κομμωτήριο και τους ζήτησα να μου βάψουν ξανθά τα μαλλιά μου. Ήθελα να του αρέσω...

Γύρισα αργά , εκείνος ήταν ήδη εκεί. Για πρώτη φορά τον είδα τόσο ανήσυχο. Με χίλιες λέξεις δικαιολογήθηκε, με χίλιους τρόπους μου ζήτησε συγγνώμη. Κι ύστερα πήγαμε στο κρεβάτι μας. Εκείνο το βράδυ δεν έσβησε το φως, μάλιστα να ξέρετε με γύρισε και μπρούμυτα , ήθελε να βλέπει τα μαλλιά μου, είπε, που του άρεσαν πολύ.

Ετσι συνεχίζουμε τα τελευταία πέντε χρόνια. Είμαστε ακόμα μαζί. Εμένα που με βλέπετε δεν ήμουν έτσι. Άλλαξα. Μετά τα μαλλιά μου, έκανα και πλαστική στη μύτη μου, έκανα και μπότοξ όπου χρειαζόταν. Τελευταία κι επειδή και το στήθος μου είχε πέσει με τα χρόνια, πήγα κι έκανα και επέμβαση και τώρα είναι πιο ωραίο! Δεν είναι; Παρακολουθώ όλες τις προσφορές των αισθητικών και δεν χάνω ευκαιρία! Νομίζω ότι τώρα του Τάσου μου, του αρέσω. Και μ αγαπάει... Και θα μείνει για πάντα μαζί μου... Και θα είμαστε ευτυχισμένοι... Και πού ξέρετε; Μπορεί ακόμα και να μ αγαπήσει , όσο τον αγαπώ εγώ.

Μόνο που... Σήμερα ενώ ντυνόμουν στο μπάνιο μου με τον μεγάλο καθρέφτη, ξαφνιάστηκα. Η ξανθιά γυναίκα που ήταν απέναντι δεν ήμουν εγώ. Δεν έμοιαζε με καμιά φωτογραφία μου, παλιά. Είχε ένα ανέκφραστο πρόσωπο που απ´ τις πολλές επεμβάσεις είχε αλλοιωθεί. Το στόμα δεν ήταν δικό μου. Ούτε το στήθος. Ούτε οι γλουτοί.
Κάπου στο βάθος είδα μόνο δυό τρομαγμένα μάτια να με κοιτάζουν. Δυό θλιμμένα μάτια με πολλές απορίες: "Πού και γιατί χάθηκα; Ποιός φόβος με κατέστρεψε; Τί δεν όρισα στη ζωή μου; Τί δεν διαπραγματεύτηκα; Ποιά είμαι;"

" Ανοησίες" σφύριξα μέσα από τα μικρά αλλά με λεύκανση δόντια μου, απέναντι από το είδωλο που δεν αναγνώρισα. "Είναι αργά κι ο Τάσος μου, θα έρθει για φαγητό" σκέφτηκα . Εικοσιπέντε χρόνια είναι αυτά, δεν πετιούνται έτσι! Πήγα στην κουζίνα μου να ετοιμάσω...Και εκεί για πρώτη φορά , ξέσπασα σε κλάματα γοερά. Ημουν απαρηγόρητη. Με βρήκε ο Τάσος μου το βράδυ με τα φώτα σβηστά να κάθομαι στο πάτωμα της κουζίνας. Του ζήτησα να χωρίσουμε.


Ξέρετε... Μόνο τα δάκρυά μου, ήταν αληθινά δικά μου..."

( Την ώρα που το έγραφα είχα στο μυαλό μου την ηθοποιό Μαρία Κανελλοπούλου. Σε ένα θέατρο, να φορά ξανθιά περούκα, ψηλά τακούνια, έντονο βάψιμο και βαθύ ντεκολτέ και να αρχίζει τον μονόλογο. Της τον αφιερώνω, λοιπόν... Οταν τελειώνει ο μονόλογος, η εικόνα της Μαρίας αλλάζει αφού βγάζει την περούκα , γίνεται η καστανή που ήταν πάντα και χαιρετά το κοινό).


Δώρα Μακρή
Μαδρίτη

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου