Κι εσύ, Ελένη...

Η Ελένη, γυρνούσε σκυφτή πάλι σήμερα σπίτι της και απορροφημένη στις σκέψεις της..Μόλις της είχαν δώσει τα κακά μαντάτα από την Εφορία , ότι διακανονισμό δεν μπορούσαν να της κάνουν και έπρεπε να πληρώσει το , αστρονομικό για την κατάστασή της, ποσό, μέχρι το τέλος της εβδομάδας.

Πλησίαζε τα 50, μητέρα δύο παιδιών που σπούδαζαν στο πανεπιστήμιο, αναπληρώτρια καθηγήτρια σε σχολείο που όμως φέτος με τις περικοπές, την άφηναν στο δρόμο.. Το ταμείο ανεργίας, ήταν το μόνο της έσοδο και προσπαθούσε ,όπως-όπως, να τα φέρνει βόλτα. Τελευταία ανησυχούσε πολύ, ότι και ο άντρας της , όπου νάναι θα έμενε χωρίς δουλειά, αφού στην εταιρεία που δούλευε, είχαν αρχίσει απολύσεις.

Ετσι σκυφτή, σκόνταψε σχεδόν πάνω στην άλλη Ελένη της πολυκατοικίας, γειτόνισσες εδώ και τριάντα χρόνια. Ολοι τη φώναζαν Ελενίτσα, αφού όλη μέρα δεν σταματούσε να μιλάει, να τρέχει και να ανακατεύει τον κόσμο.. Αλοίμονο, αν έπεφτες στο στόμα της..Η Ελένη, διακριτικά πάντα, την απέφευγε, αφού σαν να ντρεπόταν κιόλας, με το χαρακτήρα της.. Είχε κι εκείνη δύο παιδιά, που αφού δεν ήθελαν να σπουδάσουν τα τακτοποίησε σε δουλειές μέσω γνωστών της..

-Θάρθεις απόψε στη συγκέντρωση στο Σύνταγμα; ρώτησε η Ελενίτσα
- Μα, τι δουλειά έχεις εσύ εκεί; ρώτησε η Ελένη, αφού δεν ψηφίζεις τον Σύριζα....
-Και με τα δυό χέρια θα τον ψηφίσω με αυτά που μας έκαναν, φώναξε με πάθος η Ελενίτσα.

Η Ελένη την κοίταξε καλύτερα για να δει τι είχε απέναντί της... Τη θυμόταν με πόσο πάθος υποστήριζε τη δεκαετία του ογδόντα το ΠΑΣΟΚ, πόσο είχε εκμεταλλευτεί κάθε κομματικό στέλεχος για να τη βοηθήσει στην επιχείρηση του άντρα της, πως μετά ψήφισε Νέα Δημοκρατία, μετά το θάνατο του Παπανδρέου για να αρχίσει και πάλι αργότερα να ενθουσιάζεται με τον υιό Παπανδρέου και τελικά να τον ψηφίσει το 2011... Απογοητεύτηκε γρήγορα και σε όλες τις επόμενες αναμετρήσεις ψήφιζε Νέα Δημοκρατία, κατάφερε μάλιστα να μην υποστεί δίωξη ο αδελφός της που έπαιρνε τη σύνταξη της μάνας τους, που είχε πεθάνει δέκα χρόνια πριν.. Γελούσε, καγχάζοντας μάλιστα η Ελενίτσα και για ένα θείο της στην επαρχία που έπαιρνε επίδομα τυφλού, χωρίς να είναι.

Θυμήθηκε τον δικό της πατέρα, η Ελένη, που ούτε καν πήγε να κάνει τα χαρτιά του για να πάρει σύνταξη για την Εθνική Αντίσταση, τι σημασία έχει έλεγε, εγώ για την πατρίδα το έκανα, ενώ πρώτη και καλύτερη η Ελενίτσα τακτοποίησε τα χαρτιά του δικού της πατέρα, χωρίς ποτέ του να έχει πολεμήσει!

Κορόιδο την ανέβαζε , κορόιδο την κατέβαζε η Ελενίτσα την Ελένη κι όλο την παρότρυνε να μιλήσει σε κανένα γνωστό της πολιτικό για να τη βοηθήσει αν ήθελε. Η Ελένη , όμως παντού πήγαινε με την εντιμότητα στη ματιά και θεωρούσε ντροπή να υποκύψει στο πελατειακό σύστημα που μονίμως κατηγορούσε. Αδέκαστη σε ζητήματα ήθους, δικαιοσύνης, οι μαθητές της τη λάτρευαν, αν και τους φαινόταν αρκετά ρομαντική..

- Ετσι όπως πας, θα πεινάσεις, έλεγε η Ελενίτσα, δεν βλέπεις οτι αυτός ο τόπος δεν έχει ζωή και προκοπή; Κι ότι το κράτος, μας κλέβει; Η Ελένη σκεφτόταν ότι πρώτα κλέβουν οι Ελενίτσες το κράτος κι αυτό απαντά μέσα από το φαύλο κύκλο της ανεπάρκειάς του. Αλλά δεν της το έλεγε, η άλλη, θα της έκοβε την καλημέρα...

-Μπα δεν νομίζω, σήμερα να πάω τελικά, είπε η Ελένη... Η αλήθεια ,όμως ήταν ότι σκόπευε να το κάνει με τον άντρα της και ευχόταν να μην συναντηθεί με την Ελενίτσα που ετοίμαζε να πάρει μαζί και πλακάτ..

Την κοίταξε ενώ απομακρυνόταν και σκεφτόταν πώς μπορούσε αυτή η γυναίκα, που χωρίς να έχει ανάγκη, να περιμένει στις ουρές των ανθρωπιστικών οργανώσεων που μοίραζαν τρόφιμα στους απόρους, με κακόμοιρο ύφος και να επιστρέφει σπίτι της με ένα καρότσι της λαικής γεμάτο από αυτά. Ουδέποτε σκέφτηκε ότι τα τρόφιμα αυτά, τα στερούσε από άλλους, που τα είχαν ανάγκη πραγματικά;... Φυσικά, κλαιγόταν από το πρωί έως το βράδυ για όλα...Μάλιστα της έλεγε ότι μόλις διαισθανόταν ότι κάποιος θα της ζητούσε δανεικά, άρχιζε πρώτη την κλάψα, για να τον αποτρέψει... Κι ας είχε χρήματα και σίγουρα μεγαλύτερη άνεση από την Ελένη, που τηρούσε στο ακέραιο κάθε νόμο, κάθε ουρά σε υπηρεσίες, ό, τι εν γένει συνιστούσε έναν νομοταγή πολίτη, που σεβόταν τον διπλανό του, τη γειτονιά του, τη χώρα που ζούσε... Και τα παιδιά της έτσι τα είχε αναθρέψει. Με την αξία σας, μόνο, να πάτε μπροστά, τους έλεγε συνεχώς..

- Πώς μπορεί να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι; Σχολίαζε το βράδυ η Ελένη στην αγκαλιά του άντρα της, σκεφτόμενη την Ελενίτσα.

- Πώς μπορεί να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι; Σχολίαζε το βράδυ η Ελενίτσα στην αγκαλιά του άντρα της, σκεφτόμενη την Ελένη.

Κι οι δυό ζούσαν στην ίδια πολυκατοικία, στην ίδια γειτονιά, στην ίδια πόλη, στην ίδια χώρα...Οι δυό Ελένες, είναι οι δυό Ελλάδες , της ίδιας πολυκατοικίας, της ίδιας γειτονιάς , της ίδιας πόλης, της ίδιας χώρας, που ζουν μαζί, δίπλα δίπλα και που ποτέ η μία δεν θα καταλάβει την άλλη.Για την ώρα ο τόπος είναι γεμάτος από Ελενίτσες, της γνωστής διαδικασίας του χελιού, ίσως μέχρι η Ελένη να ανασκουμπωθεί και να διεκδικήσει...

Δώρα Μακρή
Μαδρίτη