Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2016

Οι μοιραίοι και οι μοιραίες

Ώρα πάλι να διαλύσουμε κάτι αστικούς μύθους που μας έκαναν συμπούρμπουλο το κεφάλι. Σε βρίσκει η άλλη και σου λέει " είμαι μοιραία γυναίκα, έχω ζήσει πάθη, έχω τρελάνει άντρες" και δώστου πάφα πούφα το τσιγάρο και να κοιτά τριγύρω σαν αγρίμι διότι δεν υπάρχει τετραγωνικό που να χωράει τη μοναξιά της.

Διότι το κορίτσι εκπαιδεύτηκε στους καραμύθους του Χόλυγουντ, που από Ρίτα Χέιγουορθ και κάτω δεν έπεφτε ή από 
Breakfast at Tiffany's και την ελαφροïσκιωτη έως άυλη πρωταγωνίστρια. Αυτές οι πρωταγωνίστριες δεν ήταν ποτέ άνιφτες το πρωί ή με μαϊμούδικη τρίχα στο πόδι ή να κουβαλούν τα ψώνια απ το σούπερ μάρκετ και να διαολοστέλνουν διότι κανείς δεν βοηθάει. Ηταν πάντα " μοιραίες" και " ωραίες" και με μία τεραστίων διαστάσεων ψεύτικη συμπεριφορά προς το υποψήφιο θύμα
.

Και τη βλέπεις τη "μοιραία" να ψάχνεται και να προκαλεί και να αναζητά και να σου λέει " εγώ είμαι απόλυτη, πάντα εγώ φεύγω από τη σχέση, αλλά όταν είμαι σ αυτή δίνομαι με όλο μου το είναι". Κι έρχεται αυτό το καταραμένο και εξαρτώμενο " είναι" να πνίγει τον άλλον και μετά το πρώτο πάθος να θέλει να την κάνει γυριστή. Αλλά φεύγει αυτή πρώτη διότι βλέπει το φευγιό στο μάτι του άλλου και το βάζει στα πόδια διότι το " εξαρτώμενο είναι" δεν ξέρει που να πέσει να πεθάνει αν το " έτερον" φύγει πρώτο. Και βασικά, όλοι βιάζονται να φύγουν από το πάθος, διότι γι αυτό είναι πάθος και δεν είναι αγάπη και μετά είναι για να το κάνουμε ιστορίες και ποιήματα και ταινίες. Και διότι υποτίθεται ότι η μοιραία θέλει τόσο πολύ να είναι με κάποιον αλλά κάνει τα πάντα για να φύγει από αυτόν!

Χειμώνα καλοκαίρι η μοιραία, φαρδύ βρακί δεν φοράει , μόνο μαύρο δαντελωτό σετάκι σουτιέν βρακί διότι πάντα πρέπει να είναι προετοιμασμένη να συναντήσει το πάθος ενώ αλλάζει τη ρόδα του αυτοκινήτου. Εκατό ρόδες έχω αλλάξει το πάθος δεν το βρήκα. Ποτέ δεν είναι εκεί. Στη ρόδα, δηλαδή. Και μετά όλοι αυτοί οι καραμύθοι που τους ρουφήξαμε -εφηβιόθεν και μετέπειτα- σε χιλιάδες ταινίες της απόλυτης τελειότητας όπου ανθρώπινο ψεγάδι δεν χωρά. Μια περιφερόμενη τέλεια εικόνα παριστάνει τον άνθρωπο με ψυχή- που δεν έχει- και με χάρες που διαρκούν μέχρι να σβήσει το τσιγάρο.

Η μοιραία κι ο μοιραίος περιφρονούν το απλό, άσχημο και ασήμαντο ανθρωπάκι που εργάζεται ως ζουζούνι και χαίρεται να επιστρέφει σπίτι του και να απολαμβάνει τη ρουτίνα του με ένα ακόμα -ολόκληρο και όχι μισό -πορτοκάλι που το περιμένει. Οι μοιραίοι δεν αντιλαμβάνονται αυτή τη ζωή διότι θεωρούν απίστευτο να πονάει το χέρι του ενός πορτοκαλιού επειδή πονάει του διπλανού πορτοκαλιού. Οι μοιραίες κοιτούν αφ´ υψηλού τους μπανάλ κανονικούς ανθρώπους και φοβούνται να κατέβουν οποιοδήποτε σκαλί για να τους συναντήσουν.

Δια τούτο φεύγουν πρώτες πριν ακόμα τη συναντήσουν τη ρημάδα την αγάπη.

Δώρα Μακρή
Μαδρίτη

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου