Τα επείγοντα

Λείπει μόνο το χαμόγελο. Οι σειρήνες των ασθενοφόρων όταν φθάνουν στην είσοδο για τα επείγοντα δεν ακούγονται, αφού ο δρόμος είναι ανοιχτός. Είναι που προσέχουν πολύ και την ψυχολογία ασθενών και συνοδών. Υπάρχει ησυχία. Κι όταν στην αίθουσα αναμονής, το υπόκωφο σούσουρο των συνοδών αυξάνεται, πάντα κάποιος βρίσκεται για να επιβάλει τη σιωπή. Το νοσοκομείο είναι γεμάτο. Κι όμως είδα τρία τροχαία να φθάνουν και κανένας πανικός δεν προκλήθηκε. Ο κάθε εργαζόμενος στη θέση του για να ανοίγει το δρόμο, διακριτικά πάντα.

Η αίθουσα για τα επείγοντα στο ισόγειο, απέχει μόνο δέκα μέτρα από το δρόμο κι εκεί δεκάδες γιατροί, νοσοκόμες, μεταφορείς, όλοι γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν. Με αξιοθαύμαστη συνέπεια και ταχύτητα. Η φίλη μου, σε ένα λεπτό βρισκόταν ήδη στο κρεβάτι, της είχαν φορέσει νυχτικό μιας χρήσεως, και συνδέθηκε με όλα τα μηχανήματα. Δύο σειρές ανθρώπων, ο καθένας ήξερε με κάθε ακρίβεια τι έπρεπε να κάνει... Αλλεργικό σόκ, ενώ τρώγαμε όλοι μαζί. Άγνωστη η αιτία, που μέσα σε δέκα λεπτά προκάλεσε πρήξιμο σε όλο της το πρόσωπο κι άρχιζε να κλείνει και το φάρυγγα. Οδηγώντας ή μάλλον πετώντας βρεθήκαμε στα επείγοντα κι απόψε θα μείνει για επιτήρηση στο τμήμα των σοβαρών περιστατικών.

Πεντακάθαρο και οργανωμένο το δημόσιο νοσοκομείο, ένα από τα πολλά στολίδια της Μαδρίτης. Ειδικά τα περιφερειακά, που έχουν χτιστεί τα τελευταία δέκα χρόνια. Κι όσες περικοπές στην Υγεία κι αν έκαναν στα χρόνια της κρίσης, δεν νομίζω κανένας ασθενής να το αισθάνθηκε. Διότι περιορίστηκαν στις διοικητικές περικοπές και προσωπικό.

Σχεδόν μεγαλωμένη σε νοσοκομείο, αφού οι γονείς μου δούλευαν σε ένα τέτοιο , στα μικράτα μου, μου μοιάζει χώρος οικείος. Πολλά μωρά απόψε και ανήσυχες μαμάδες στα επείγοντα, ένας δεκατετράχρονος που χτύπησε το πόδι του, νεαρός που έπεσε από μηχανάκι, ηλικιωμένοι με διάφορες παθήσεις και τα ασθενοφόρα να πηγαινοέρχονται ανά πεντάλεπτο. Χωρίς κανέναν πανικό και καμία σειρήνα. Και με θαυμαστή οργάνωση. Δεν θέλω να θυμάμαι την ταλαιπωρία του καρκινοπαθή πατέρα μου σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης πριν κάτι χρόνια...

Η νύχτα κυλάει, η Μαργαριτούλα μας, καλυτερεύει, η αδρεναλίνη που της έδωσαν, της δίνει ένα απίστευτο κέφι σε σημείο να θέλει να σηκωθεί από το κρεβάτι για να χορέψει μπας και τους πείσει ότι ειναι πλέον καλά, όσο κι αν τα μηχανήματα δεν πολυσυμφωνούν. Λυπάμαι, που για δέκα μόνο λεπτά της ώρας, δεν πρόλαβα να δώσω αίμα αφού το τμήμα κλείνει στις εννέα το βράδυ. Και να βγάλω και την ανάλογη κάρτα, "δωρητή αίματος". Θα ξαναπάω όμως αύριο για να βγάλω και την κάρτα "δωρητή οργάνων", που όλο το αναβάλλω.

Μετά από δέκα ώρες στα επείγοντα, η Μάργα είναι καλύτερα και μπροστά στην επιμονή της, της δίνουν εξιτήριο. Κι εκεί για πρώτη φορά παρατηρώ ότι όσοι βγαίνουν από την είσοδο, αρχίζουν να σκάνε ένα χαμόγελο. Για όσες παρατάσεις πήραν ακόμα.

Το μόνο που δεν γνωρίζει η φίλη μου η Μάργα, είναι ότι απόψε, ο άντρας της, ξανάρχισε το τσιγάρο...

Δώρα Μακρή
Μαδρίτη